Po zakończeniu Wielkiej Wojny Włochy na stałe dołączyły do światowych mocarstw morskich. Ze względu na konflikt interesów w Afryce Północnej potencjalnym przeciwnikiem marynarki stała się francuska Marinę Nationale. Obie floty miały podobny potencjał w ciężkich jednostkach i obie po doświadczeniach wojny, odrzuciły teorie Mahana o silnej flocie liniowej oraz decydującej bitwie. Włosi opowiadali się za taktyką wojny zaczepnej na szlakach komunikacyjnych do kolonii w Afryce Północnej, w której przede wszystkim miały się liczyć małe szybkie okręty o silnym uzbrojeniu. Głównym zadaniem Regia Marina było utrzymanie kontroli nad Morzem Jońskim i Tyrreńskim w celu zabezpieczenia komunikacji z Libią i wyspami Dodekanezu. Doprowadziło to do wybuchu lokalnego wyścigu zbrojeń morskich w klasach niszczycieli i okrętów podwodnych. W reakcji na pierwsze duże francuskie kontrtorpedow-ce (contre-torpilleurs) typu Chacal (zw. też typem Jaguar), włoskie stocznie odpowiedziały dużymi niszczycielami typu Navigatori. Równowagę dla czterokomi-nowych superniszczycieli typu Guepard miały stworzyć pierwsze krążowniki lekkie z serii Condottieri (pierwotnie klasyfikowane jako grandi esploratori). Masowo budowano również okręty podwodne.
Download from (depositfiles.com) or (filesonic.com)
