Na przełomie wieków US Navy rozpoczęła prace, których celem było przygotowanie projektu nowego okrętu zaopatrzeniowego, służącego do transportu przede wszystkim ładunków suchych. Był on wówczas znany jako Auxiliary Dry Cargo Carrier (ADC(X), pomocniczy transportowiec ładunków suchych). Nowa konstrukcja miała zastąpić we flocie jednostki kilku innych typów - okrętów typu Kila-uea (T-AE 26) do przewozu amunicji oraz zaopatrzeniowców typów Mars (AFS 1) i Sirius (T-AFS 8). Wraz ze zbiornikowcami typu Henry Kaiser (T-AO 187) miały stanowić duet „wahadłowców", które dostarczałyby zapasy na zaopatrzeniowce wielozadaniowe typu Supply (T-AOE 6) lub w parze je zastępować. Ze względu na potrzebę budowy większej serii, w celu ograniczenia kosztów oraz ratowania cywilnego przemysłu stoczniowego, który odczuwał kryzys z powodu wypierania z rynku przez stocznie z Azji (głównie z Korei Południowej, Chin oraz Japonii), Departament Obrony zgodził się na ulokowanie kontraktu w przedsiębiorstwie cywilnym. Zabieg ten miał pozwolić na utrzymanie mocy produkcyjnych oraz wykorzystanie w budowie standardów, rozwiązań i produktów komercyjnych.
Download from (depositfiles.com) or (filesonic.com)
